Dmuchane szkło służy do tworzenia sztuki i artykułów gospodarstwa domowego.
Dmuchanie szkła to starożytna sztuka wymyślona tysiące lat temu, która jest nadal w praktyce. Wydmuchiwania szkła nie można wykonać maszynowo i musi on zostać wykonany przez specjalistę w tej dziedzinie. Chociaż nowi producenci szklanych butelek i innych produktów szklanych stosują ten sam przepis na materiał szklany, często używają maszyn i form do kształtowania szkła zamiast dmuchania szkła ręcznie. Poziom umiejętności i kunsztu, jaki przechodzi w dmuchanie szkła, sprawia, że jest to proces droższy i bardziej czasochłonny.
Historia
Sztuka dmuchania szkła powstała na Bliskim Wschodzie około 2000 lat temu, według książki Glass. Dmuchanie szkła zostało wynalezione, gdy bliskowschodni producenci szkła stworzyli metalową rurę, której używali do kształtowania szkła. Ta technika stworzyła przezroczyste, przezroczyste szkło, które mamy dzisiaj. Do tej pory szkło było wytwarzane głównie przez szlifowanie i odlewanie materiałów szklanych, które tworzyły nieprzezroczyste szkło ceramiczne. Rzymianie przyjęli technikę wytwarzania szkła i wykorzystali ją w swoim rozległym imperium. Sztuka wytwarzania szkła pojawiła się w Nowym Świecie, kiedy kapitan John Smith przywiózł dmuchawy szklane z Europy, aby zrobić szkło w kolonii Jamestown.
Technika
Narzędzia i technika dmuchania szkła są dziś takie same jak tysiące lat temu. Producenci szkła są znani jako kafle. Gaffers używają przepisu wymyślonego przez starożytnych Egipcjan, aby stworzyć materiał szklany, według Cornell Centre for Materials Research. Ten przepis obejmuje wapno, piasek i sodę kalcynowaną. Składniki miesza się ze sobą i ogrzewa aż do ich upłynnienia. Następnie gaffer wkłada koniec metalowej rury, znanej jako dmuchawka, do gorącego, płynnego szkła i przekręca ją tak, aby szkło zbierało się na końcu. Krawiec wpada do rury i tworzy szklaną bańkę. Bańka jest ukształtowana w wazon, rzeźbę lub miskę i pozostawiona do ostygnięcia i zestalenia.
Używa
Oprócz mis i pojemników na wodę Rzymianie wykorzystali również technikę dmuchania szkła do produkcji szklanych okien poprzez cięcie i spłaszczanie długiego kawałka dmuchanego szkła. Pozostałości szklanych okien znaleziono w starożytnym rzymskim mieście Pompeje, zgodnie z książką Glass. Okna ze szkła rzymskiego zainspirowały Europejczyków do stosowania technik dmuchania szkła w celu stworzenia jaskrawo zabarwionych witraży w kościołach, katedrach i zamkach w okresie renesansu. Ze względu na koszty, umiejętności i czas poświęcony na wytwarzanie dmuchanego szkła, większość ręcznie produkowanych szyb jest obecnie używana w drogich lampach, żyrandolach, szklanej biżuterii, wazonach i sztukach.
Monopol
Szkło Murano z Wenecji jest jednym z najbardziej znanych rodzajów szkła dmuchanego. Producenci szkła w Wenecji utrzymywali monopol na handel dmuchanym szkłem przez wieki ze względu na ich tajne techniki dmuchania szkła, takie jak nawlekanie szkła pasmami złota, wytwarzanie imitacji kamieni ze szkła i tworzenie krystalicznego szkła. W roku 1286 doża Wenecji przeniosła przemysł szklarski miasta na wyspę Murano, aby chronić tajne techniki weneckiego dmuchania szkła, zgodnie z książką One Hest Greatest Scientific Inventions All Time. W końcu inne kraje opracowały nowe techniki dmuchania szkła, które zakończyły monopol Murano.
