Obserwowaliśmy wzrost wody przez całe popołudnie. Nasz staw, zwykle o kilka centymetrów niższy niż dok za naszym domem, teraz zakrywał dok, a woda wkradała się na podwórko.
Był 2010. Mój mąż i był żonaty w sumie dwa miesiące. Drzemał, kiedy mój sąsiad zadzwonił i powiedział, że wyjeżdżają, ponieważ nasze domy miały zalać. Powiedziałem sobie, że przesadzają, ale nerwowo chodziłem do okna co kilka minut, żeby sprawdzić.
Gdy klęska jest godzinami od uderzenia w twój dom, nie ma sposobu, by się dowiedzieć. Gdybyś wiedział, co byś zrobił? Zapakuj wszystko, co masz w swój samochód? Wynająć samochód w ruchu? Osobiście zaprzeczałem nawet po tym, jak mój mąż wyszedł na zewnątrz, aby porozmawiać z sąsiadami.
„Musimy iść”, powiedział.
Spakowałem walizkę i zabrałem ją do samochodu. Mój sąsiad z sąsiedztwa ładował obrazy do jej samochodu.
"Co się dzieje?" Zapytałam.
- Rozmawiałem z oficerem - powiedziała, wskazując na funkcjonariusza policji, który rozmawiał z kimś po drugiej stronie ulicy. „Powiedział, że dostaniemy wodę w tych domach i musimy się ewakuować”.
W tym momencie powinienem był w to uwierzyć, ale twój umysł nie chce tam iść. Spędzasz lata, płacąc za dom, a nie polegasz na wodzie powodziowej. Nawet po tym, jak złapaliśmy kilka podstawowych rzeczy i wyjechaliśmy do domu moich rodziców, nie mogłem strawić tego, co się działo. Kiedy przyjechaliśmy, mama zadzwoniła do najlepszej przyjaciółki ciotki, która ściśle współpracowała z FEMA. Wyjaśniłem sytuację i zapytałem ją, co by się stało, gdyby nasz dom zalał się.
„Czy masz ubezpieczenie powodziowe?” zapytała.
„Nie jesteśmy w strefie powodziowej” - powiedziałem.
Wciąż nie jesteśmy. To była 1000-letnia powódź. Tej nocy 18 cali wody wypełniło nasz dom, który znajdował się w podobszarze niedaleko Opryland Hotelin Nashville, Tennessee. Woda cofała się dość szybko, ale kiedy wróciliśmy, główne wejście do pododdziału wciąż było pod wodą.
Podział pod wodą.
Przez następne kilka miesięcy nasze życie było pełne chaosu. Najpierw musieliśmy usunąć wszystko z naszego domu, w tym połowę suchej zabudowy i całą podłogę. Większość naszych rzeczy została odebrana jako śmieci. Lokalne kościoły i organizacje religijne były tam od pierwszego dnia, pracując ramię w ramię ze wszystkimi, aby wyjąć przedmioty z domu i zapewnić żywność i wodę tym, którzy jej potrzebowali. Nigdy nie zapomnę ich dobroci.
Rodzina, przyjaciele, współpracownicy i nieznajomi byli bardziej życzliwi niż sobie wyobrażałem. Dowiedziałem się sporo o moim bliźnim i to zmieniło moje spojrzenie na wszystko.
Odbudowaliśmy nasz dom za pomocą pieniędzy z katastrofy dostarczonych przez FEMA i naszych własnych pieniędzy. Nie-religijne organizacje charytatywne wcale nie były pomocne, co mnie zaskoczyło. Do dziś odmawiam udzielania większości organizacji charytatywnych. Zamiast tego biorę udział w kampaniach GoFundMe lub przekazuję pieniądze komuś bezpośrednio. Nie tylko zapewnia, że pieniądze docierają do osoby, ale ma znacznie większy wpływ niż niewielka kwota, którą otrzymają od organizacji charytatywnej.
Dowiedziałem się również, że kiedy twój dom zostanie zniszczony przez klęskę żywiołową, zdajesz sobie sprawę, co jest ważne. Nikt nie umarł. Nikt nie zachorował. Nadal miałem wszystkich moich bliskich i miejsce na pobyt podczas przebudowy. Spędziliśmy to lato, wisząc na suchej płycie i kupując nowe meble. Dzięki hojności byłego teścia mojego męża nasze podłogi zostały przerobione na beton dekoracyjny. Byliśmy bardzo, bardzo szczęśliwi.
Mój mąż, Neil, zastępuje płytę gipsowo-kartonową po ustąpieniu powodzi.Ostatni weekend był pięcioletnią rocznicą powodzi. Jak na ironię, w weekend przeprowadziliśmy się do nowego domu. Przygotowując nasz stary dom do wejścia na rynek, czuję dziwne przywiązanie do budynku, nad którym tak ciężko pracowaliśmy, aby go zrekonstruować. Czuję się tak, jakby ten dom zawsze należał do nas, nawet długo po tym, jak ktoś inny tam mieszka.
