Istnieją zasady etykiety, które powinien przestrzegać każdy gość pogrzebowy, i jest protokół dla najbliższej rodziny zmarłych, ludzi, którzy planują usługę i widzą szczegóły obok dyrektora pogrzebu. Ale słusznie lub nie, to, co dzieje się przed oglądaniem, jest często traktowane jako tabu. Poprosiliśmy więc Caleba Wilde'a, dyrektora pogrzebowego szóstego pokolenia w Wilde Funeral Home w Parkesburg w Pensylwanii, i autora Confessions of a Funeral Director: How the Business of Death Saved My Life, aby podzielić się swoimi profesjonalnymi opiniami na ten temat. Oto, co często mówi, nie jest omawiane, ale powinno być.
1 Smutek jest odurzający.
Odgrywanie roli w przygotowaniu ciała jest oczyszczające, mówi Wilde. „Czuję, że muszę to wyciągać z ludzi, ponieważ zakładają, że nie wolno im tego robić, ale cokolwiek czujesz się swobodnie, ubierając ciało lub robiąc włosy, powinieneś to robić. -Dlaczego zatrzymać się teraz?"
5 Niektóre koszty pogrzebu są całkowicie niepotrzebne.
To nie jest impreza, ale Wilde mówi, że balsamowanie nie jest wymagane do oglądania. „Nie zabalsamowane ciało nie stwarza problemów zdrowotnych, chyba że dana osoba miała [chorobę taką jak] ebolę i generalnie dyrektorzy pogrzebów pobierają za tę usługę znaczną kwotę, w dowolnym miejscu od 800 do 1200 USD”, mówi Wilde. „Tradycja balsamowania jest wspierana przez prawa, które nie mają żadnego uzasadnionego poparcia, z wyjątkiem przemysłu pogrzebowego lobbującego za nimi”. Dodaje, że jest to dobre w pewnych okolicznościach, ale w większości przypadków 70–80 procent zabalsamowanych ciał nie musi być.
6 Nie pozwól religii rozerwać twojej rodziny.
W swojej książce Wilde pisze o osobnych rodzicach dziecka, które odeszło, jednego chrześcijanina, a drugiego wcale nie religijnego. Ich argumenty stały się tak niestabilne, wezwano policję. „Widziałem wiele sprzeczek, ponieważ jedna część rodziny wierzy, że na pogrzebie musi być wiadomość o zbawieniu, a inna impreza jest całkowicie przeciwna” - mówi Wilde. „Nie zawsze myślimy o religii i duchowości w naszym codziennym życiu, ale kiedy ktoś umiera, to wychodzi na pierwszy plan”.
7 Musimy mówić bardziej otwarcie o śmierci.
Jest to szczególnie prawdziwe w domach opieki, które często mają politykę „tylnych drzwi”, która wymaga od dyrektorów pogrzebowych przemycenia się „jak ninja” dla pick-upów, mówi Wilde. Ale mieszkańcy nieuchronnie „wychodzą ze swoich pokoi i dotykają noszy lub pytają:„ Kto to jest? Kiedy to się stało? ”
„Dla mieszkańców, którzy mają rację, jest to zdrowe” - wyjaśnia. „Gdybym był w domu opieki, a moi przyjaciele zostali potajemnie wyrwani po śmierci, pomyślałem, że nikt nie będzie mnie pamiętał po mojej śmierci”.
