Jeden z najbardziej ukochanych filmów w historii, Gone with the Wind sprawił, że aktorka Vivien Leigh stała się gwiazdą. Co dziwne, choć Leigh będzie wiecznie związana ze swoją nagrodzoną Oscarem rolą Scarlett O'Hary, daleka była od oczywistego wyboru, kiedy nadszedł czas, by rzucić upartego południowego belle.
Fani True Gone with the Wind są dobrze zorientowani w ciekawostkach o filmie, ale mogą nie znać wszystkich szczegółów na temat tego, jak Leigh wygrał rolę i uciekł z nią.
Producent David O. Selznick wiedział, że aby z powodzeniem zaprezentować niezwykle popularną powieść, musiał znaleźć odpowiednią aktorkę do gry Scarlett. Praktycznie każda aktorka w Hollywood chciała zagrać Scarlett, a Selznick przesłuchał lub rozważył ponad 100 aktorek, zanim podjął decyzję.
Wśród największych nazwisk walczących o rolę byli Lucille Ball, Joan Crawford, Bette Davis, Katharine Hepburn i Lana Turner, ale Selznick odrzucił je wszystkie jako nieprzekonujące z tego czy innego powodu. Przez chwilę liderami byli Tallulah Bankhead i Paulette Goddard, ale również ich omijał. Nawet Carole Lombard, były costar i przyszła żona Clarka Gable'a, rywalizowała o tę rolę. Bitwa o rolę zainspirowała później własny film - wyprodukowany w 1980 roku film telewizyjny The Scarlett O'Hara War z udziałem Tony'ego Curtisa jako Selznick.
To mało prawdopodobne
Fani uważali Leigh za czarnego konia w wyścigu. W ramach poszukiwań potencjalni członkowie publiczności byli pytani o to, kto powinien grać Scarlett. Spośród setek oddanych głosów, Leigh otrzymał tylko jeden głos. Brytyjska aktorka nie była dobrze znana w Stanach Zjednoczonych, występując w mniej niż 10 filmach, zanim zdobyła rolę Scarlett. Poza tym wielu fanów nie mogło sobie wyobrazić Brytyjczyka grającego w południowej bohaterce książki.
Leigh, centrum, podpisując kontrakt na grę O'Hara. Obok niej Selznick (z lewej), Leslie Howard (tło) i Olivia De Haviland (z prawej)
Pomimo opowiadania, że Leigh po raz pierwszy spotkał Selznicka na planie jednej nocy w grudniu 1938 r. Podczas kręcenia ognia w depot w Atlancie, jednej z pierwszych scen nakręconych, nie wiadomo dokładnie, kiedy Selznick postanowił rzucić ją jako Scarlett. Plotka głosi, że reżyser podpisał brytyjską aktorkę już w lutym 1938 roku, a szeroko rozpowszechnione poszukiwania Scarlett były tylko wyczynem. Niezależnie od tego, jak do tego doszło, casting Leigh został ogłoszony w styczniu 1939 roku. Miała wtedy 25 lat.
Autorka Margaret Mitchell, która miała niewiele wspólnego z filmowaniem, zaaprobowała Leigh, prawdopodobnie dlatego, że aktorka przypominała Mitchella, gdy miała 20 lat. (Jak wiedzą zagorzali fani z fanami wiatru, wiele szczegółów powieści jest wzorowanych na życiu Mitchella i ludziach, których znała).
Podczas kręcenia filmu Leigh palił cztery paczki papierosów dziennie, zgodnie z IMDB. Jej nieustanne palenie mogło pomóc złagodzić stres związany z długimi dniami na planie - Leigh pracowała przez 125 dni w filmie, podczas gdy Gable pracował przez 71 dni. Leigh, stosunkowo nieznany w USA, otrzymał około 25 000 dolarów, podczas gdy Gable, „King of Hollywood”, zarobił ponad 120 000 dolarów. Leigh spędził 2 godziny, 23 minuty i 32 sekundy na ekranie w „ Przeminęło z wiatrem”, najdłuższym występie, aby wygrać Oscara. W rzeczywistości była w połowie filmu, który prowadził prawie cztery godziny, najdłuższy z wszystkich filmów, aby wygrać nagrodę dla najlepszego filmu Akademii.
Leigh nienawidził całować Gable'a, a nie dlatego, że miała romans z zamężnym brytyjskim aktorem Laurence'em Olivierem. Szczyt palił się cudownie, zakładając i wyłączając, i nosił fałszywe zęby ze względu na stały nawyk. Leigh później skarżył się, że oddech Gable'a pachniał okropnie.
Naprawianie niedoskonałości
Leigh została wykonana, ale nie mogła zrobić nic, tylko tańczyć. We wszystkich scenach tanecznych, które nie były zbliżeniami, według IMDB Leigh potrzebował podwójnego tańca. Inna rzecz, której brytyjska aktorka nie mogła - lub nie zrobiła - zrobiła przekonujący odgłos w scenie „Nigdy nie będę głodna”, kiedy wraca do Tary i próbuje zjeść rzodkiewkę ze zrujnowanego ogrodu. Zamiast tego, costar Olivia de Havilland, która grała Melanie, weszła i nazwała ją wymiotowaniem.
Kluczową cechę fizyczną również trzeba było dostosować. Powieść opisuje Scarlett z zielonymi oczami, więc niebieski kolor oczu Leigh musiał zostać zmieniony w postprodukcji.
Jako członek obsady z najmniejszą rozpoznawalnością nazwisk wśród czterech leadów, Leigh otrzymał ostatni rachunek na oryginalnym plakacie, pod Gable, Leslie Howard i de Havilland. Przeniosła się przed Howardem i de Havillandem po tym, jak zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki.
Życie po „Przeminęło z wiatrem”
Gone with the Wind był pomyślnym amerykańskim debiutem Leigh i kontynuowała serię hollywoodzkich filmów w latach 40. i 50., w tym Waterloo Bridge, That Hamilton Woman, Anna Karenina i A Streetcar Named Desire . W tym samym czasie wystąpiła w wielu gwiazdorskich sztukach Broadway i West End. Jak na ironię, Leigh uważała się za aktorkę sceniczną, ale zawsze będzie znana z Przeminęło z wiatrem .
Leigh i Olivier rozwiedli się ze swymi małżonkami i pobrali się w 1940 r. Ale rozwiedli się w 1961 r. Po burzliwym związku, zaostrzonym przez rosnącą chorobę psychiczną Leigh, którą wielu uważa teraz za zaburzenie dwubiegunowe. Leigh zmarł w 1967 r. Na gruźlicę w wieku 53 lat.
