Cieszę się pieniędzmi tak samo jak następną osobą (i rozumiem, jak ważne może to być), ale jestem niesamowicie wdzięczny, że moja rodzina zasadniczo nie miała nic z tego, kiedy dorastałem.
W rzeczywistości bogactwo ma tendencję do zmiany naszego nastawienia. Kiedy masz pieniądze, życie wydaje się koncentrować na tym, co może kupić, co może zrobić, na kogo może wywierać wpływ lub na co ma wpływ, i co należy zrobić, aby uzyskać więcej.
Dorastałem biednie. Mój ojciec zniknął w następnym mieście, aby rozpocząć nowe życie z nową rodziną, kiedy byłem bardzo młody. Lepiej było bez niego. Jego jedyną formą „rodzicielstwa” był rząd, który co tydzień uzbrajał swoje zarobki za nędzną wypłatę alimentów.
Moja mama musiała wychować troje małych dzieci w małej przyczepie. Pracowała dwa lub trzy razy, aby zapłacić niezbędne rachunki i umieścić jedzenie na naszym stole. Były dni, kiedy nie mieliśmy elektryczności ani ciepła, ponieważ nie było nas na to stać. Wielokrotnie kolacja składała się z tajemniczej puszki czegoś innego, co znaleźliśmy na tyłach szafki lub tego, co nasze znaczki żywnościowe mogły kupić. Mleko w proszku i Spam były podstawą w naszym domu - kiedy mogliśmy sobie na nie pozwolić - a mrożone kolacje telewizyjne i pizze uznawano za potrawy specjalne.
Jako dzieci czuliśmy się szczęśliwie, kiedy nasza płatność domowa mogła zostać wypłacona; groźba wyrzucenia z domu została opóźniona o kolejny miesiąc. Byliśmy podekscytowani, gdy zaczął się nasz junker z samochodu, kiedy nasze produkty domowe pochodzące z dobrej woli rzeczywiście działały, lub nasze ręcznie robione ubrania nie miały dziur. Nowe ubrania były niespotykane, ale jeśli przypadkiem musieliśmy kupić coś nowego, cierpieliśmy w innych dziedzinach naszego życia, aby nadrobić różnicę.
To musi brzmieć jak koszmar. Dla mnie było to najlepsze doświadczenie i nie zamieniłbym go na nic. Czemu? Ponieważ naszym celem była rodzina, a nie przedmioty materialne.
Moja rodzina nie chodziła na wyszukane obiady, pokazy lub zabawy. Naszą rozrywką było włączenie stereo, który mój ojciec zostawił i zatańczył razem w salonie, żeby porysować nagrania Elvisa. W weekendowe poranki zebraliśmy się na łóżku mojej mamy i rozmawialiśmy godzinami, albo siedzieliśmy gawędząc przy stole długo po tym, jak przestaliśmy jeść. Śmiech, zabawa i szczęście w tych chwilach z moją mamą, starszym bratem i siostrą to jedne z najlepszych wspomnień, jakie mam. Nie mieliśmy wiele, ale byliśmy zdrowi, szczęśliwi, troszczyliśmy się o to, a nade wszystko wiedzieliśmy, że jesteśmy kochani nie bez powodu. Byliśmy razem.
„Naszym celem była rodzina, a nie przedmioty materialne”.
Kiedy otwarcie mówię o mojej rodzinie, otrzymuję dziwne spojrzenia. Ludzie nie rozumieją, jak blisko jesteśmy. Dopiero po dwudziestym roku życia uświadomiłem sobie, że nie każda rodzina jest taka jak moja. Nasz brak pieniędzy spowodował, że zależymy od siebie, doceniamy szacunek i wspieramy się wzajemnie.
Dzieci nie potrzebują nadmiaru śmieci, nasycających rynek. To, czego potrzebują dzieci, to zaangażowanie rodziców. Nie mów po prostu swoim dzieciom, że je kochasz, ale udowodnij im to. Pokaż im swoją miłość, angażując się w ich życie, aktywnie komunikując się z nimi, uczestnicząc w ich działaniach i będąc dla nich.
To zadziwia mnie, kiedy wychodzę na posiłek, i zauważam rodziny i przyjaciół siedzących przy stołach, odgarniających niedocenione jedzenie do ust, podczas gdy ich nosy są zakopane w telefonach komórkowych. Odłóż telefon, spójrz w górę i ciesz się ludźmi, z którymi się otaczasz - życiem, które stworzyłeś - zanim cię minie.
Pieniądze sprawiają, że świat się kręci, ale nie może zastąpić uczuć, wskazówek, wsparcia i miłości. Pieniądze nie mogą uczyć szacunku, ciężkiej pracy ani uznania. Najbiedniejsza osoba podobno nie ma niczego, ale jeśli mają wyżej wymienione, mają wszystko, co się liczy.
