Środkowa nocna grupa dziewiarska zebrała się przy dużym drewnianym stole w centrum eleganckiej knajpki na ruchliwej alei na przedmieściach Detroit. Usiadłem i wyjąłem szalik z konopi, który zacząłem przygotowywać specjalnie na spotkanie. Przez jakiś czas nie miałem hobby w dzianinach, ale kiedy znalazłem grupę w Ravelry.com - stronie, która łączy dzianiny i innych twórców włókien - postanowiłem rzucić na szwy i spotkać nowych przyjaciół. Inne kobiety przy stole były zabawne i modne, w każdym wieku i grupach etnicznych. Kilka z nich miało na sobie nerdowate okulary i atrament do ciała. To nie była grupa dziewiarska twojej babci.
Zamówiłem mikrobrewę i usiadłem z moim wzorem, próbując skoncentrować się na dzianinowej dwójce. Inni już znali się i zaczęli rozmawiać. Rozmowa krążyła wokół drobiazgów, takich jak pogoda lub jak długo przed zakończeniem budowy dróg. Następnie wylądował solidnie w miejscu, gdzie pozostanie przez następne dwie godziny: Dzieci.
„W jaki sposób znalazłaś przedszkole dla Elsbeth?” jedna z kobiet zapytała drugą.
Dowiedzieliśmy się szczegółów na temat przedszkola - jego lokalizacji, sposobu, w jaki Elsbeth odpowiedziała pierwszego dnia, jakie zabawki lubiła, jakie gry lubiła, rysowanych przez nią zdjęć i tego, jak bardzo się przystosowała, że łatwo było ją zabrać w dwa dni, trzy i cztery. Ale potem zachorowała i musiała zostać w domu piątego dnia. Na szczęście ojciec Elsbeth miał ten dzień wolny, więc mógł zostać w domu i dać jej trochę zupy z kurczaka i lodów.
- Przez cały wieczór wymiotowała - powiedziała matka Elsbeth, robiąc na drutach koc dziecięcy, który robiła dla przyjaciela. „To był pocisk bojowy”.
„Och, Hunter miał to kiedyś” - powiedział współprzewodniczący grupy. „Nigdy nie wierzyłem, że istnieje, dopóki nie zobaczę tego na własne oczy”. Opowiedziała nam o ostatnich problemach trawiennych Huntera, jakimś wirusie, który powodował biegunkę w spodniach treningowych.
Próbowałem się zastanowić - kiedy ja lub ktoś, kogo znałem, ostatnio doświadczył wymiotów pocisku lub biegunki? Niekontrolowana emisja płynów ustrojowych nie była czymś, co zwykle dzieliłem z innymi. Ponieważ lubię uczestniczyć w rozmowie, rozważałem zmianę tematu. Może zamiast tego moglibyśmy porozmawiać o Elizabeth Warren lub o tym, jak Beyonce nawiązuje do własnej marki feminizmu. Albo o tym, dlaczego Taylor Swift zawsze zdobywa nagrody muzyczne, za które jest nominowana. Ale może nie byli w takich rzeczach. Powinniśmy po prostu porozmawiać o dziewiarstwie, pomyślałem. W końcu to było wspólne.
Przez stół zapadła krótka cisza.
„Więc”, zapytała mnie matka Elsbeth. „Czy masz jakieś dzieci?”
Nie mam żadnych dzieci. To skomplikowana historia, która wiąże się z niewyjaśnioną bezpłodnością, relacjami z mężczyznami, którzy nie chcą dzieci, i ze mną troszczącą się o inne rzeczy, aż do czasu, gdy skończyłem 30 lat. Nic o mnie nie ma dzieci jest konkretne. Właśnie powiedziałem „Nie, ja nie”.
- Ja też - powiedziała kobieta naprzeciwko mnie. Kobieta obok niej też nie miała dzieci.
Ale rozmowa wróciła do dzieci. Jeden z członków był w ciąży z córeczką, a przywódcy zdecydowali, że wszyscy w grupie powinni zrobić na cztery afgańskie kwadraty, używając wybranej przez siebie czesankowej wełny. Kwadraty byłyby zszywane i prezentowane członkom w ciąży na nadchodzącym spotkaniu. Pomysł spodobał się wszystkim, nawet kobietom bez dzieci. Ale byłem niezdecydowany. Chociaż zrozumiałem, że obchodzę ważne wydarzenie życiowe, zastanawiałem się, co z nas nie będzie obchodzone. Czy jakikolwiek osobisty rozwój lub przekonania mogą przynieść podobną nagrodę? Uśmiechnąłem się i skupiłem na moim szaliku z konopi, który teraz wydawał się nieistotny dla dziecięcych swetrów, czapek i koców przesuwających się z igieł wokół mnie.
Po tej nocy wróciłem do grupy dziewiarskiej jeszcze kilka razy. Potem przestałem chodzić. (I, nie, nie zrobiłem nic na cześć wspólnego afgańczyka). Ale zatrzymanie się oznaczało, że muszę przyznać, że tęsknię za związkami, które miałem z kobietami, kiedy byłem młodszy: te późne noce chichotały o facetach, eksperymentowały z makijażem, słuchały nieszczęść karier. Kiedy dzieci nie przychodzą po nas, pojawiają się te niewygodne podziały i niszczą zabawę. Chociaż rozumiem pragnienie dzielenia się doświadczeniami z tymi, którzy relacjonują i sympatyzują, pragnę, aby współczesne matki nie były tak zamknięte w tej tożsamości, o której zapominają.
Więc kim byłeś przed swoimi dziećmi? Kim jesteś teraz? Opowiedz mi o tym, ponieważ chciałbym to wiedzieć.
